Czym jest fobia społeczna?

Dla niektórych osób towarzyszące codziennym czynnościom sytuacje społeczne są źródłem lęku i stresu. Mowa tu o osobach cierpiących na fobię społeczną, która utrudnia a czasem i uniemożliwia normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Niestety nie każdy zdaje sobie sprawę z jej istnienia i nie rozumie osób, które się z nią mierzą. Dowiedzmy się więc czym jest fobia społeczna.

Fobia społeczna – definicja

Jest to zaburzenie lękowe, które objawia się odczuwaniem silnego strachu wobec sytuacji społecznych – wszystkich lub niektórych. Chory odczuwa paraliżujący lęk przed tym, co dla innych jest naturalne (jak wyjście do sklepu, pracy czy szkoły). Osoba z fobią obawia się spotkań z nieznanymi mu ludźmi a także tego, że będzie poddana przez innych krytyce i negatywnej ocenie.

Fobia społeczna często mylona jest z nieśmiałością czy introwertyzmem, które jednak są cechami osobowości a nie zaburzeniem lękowym. W przypadku fobii nie tylko kontakt z ludźmi, ale i sama myśl o nim wyzwalają uczucie irracjonalnego strachu. Powodują go więc nie tylko realne, ale i wyobrażone sytuacje, do których nie doszło.

Objawy fobii społecznej

Osoby chore obawiają się złego odbioru przez inne, postronne osoby. Czują się obserwowane przez społeczeństwo i nadmiernie obawiają się kompromitacji. Dlatego też unikają spotkań z innymi ludźmi i wchodzenia z nimi w jakiekolwiek interakcje. Wyjątek może stanowić najbliższa rodzina. Fobia społeczna objawia się także szeregiem dolegliwości somatycznych, takich jak:

• napady gorąca i pocenie się,
• drżenie rąk,
• duszności i kołatanie serca,
• jąkanie się,
• rumienienie się,
• szum w uszach i mdłości.

U dzieci z kolei objawy fobii mogą uwidaczniać się nagłą paniką, płaczem, ucieczką, „chowaniem się” za rodzicami lub histerycznym unikaniem sytuacji, będących źródłem lęku.

Czy fobia społeczna to zaburzenia osobowości?

Zaburzenia lękowe i zaburzenia osobowości to dwie odmienne kategorie dolegliwości. Jednakże istnieje pewna prawidłowość. Otóż nie każda osoba, która cierpi na fobię społeczną cierpi na zaburzenia osobowości. Natomiast osoby cierpiące na zaburzenia osobowości częściej mogą cierpieć na zaburzenia lękowe (lub im podobne). Dotyczy to zwłaszcza osób o osobowości unikającej.

Granica pomiędzy niektórymi schorzeniami nie musi być wyraźna. Dodatkowo jedna przypadłość, może mieć objawy podobne dla innej. Samej fobii społecznej może towarzyszyć np. depresja, agorafobia, uzależnienia czy nawet zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Najczęściej pojawiają się one u osób, które nie leczą fobii lub nie zdołały jej jeszcze zdiagnozować (przez co ich stan pogarsza się).

Przyczyny fobii społecznej

Wystąpienie objawów choroby, jak również jej powstanie, nie ma jednej, konkretnej przyczyny. Jednym z powodów jej  rozwoju mogą być geny, które dziedziczymy po członkach rodziny (ryzyko zachorowania wzrasta, jeśli w rodzinie ktoś miał podobne zaburzenia). Oprócz tego możemy wymienić czynniki neurobiologiczne, związane z zaburzeniem pracy neuroprzekaźników w układzie nerwowym.

Bardzo istotne są także czynniki środowiskowe, doznanie przemocy fizycznej, traumy, odrzucenie przez grupę czy też niska samoocena, brak pewności siebie oraz postrzeganie się w „czarnych barwach”. Dodatkowo chorzy mają tendencję do utrwalania swoich lęków poprzez unikanie sytuacji, w których czuli się zestresowani. A to jeszcze bardziej pogarsza ich stan i zaniża samoocenę.

Pomoc psychologiczna Warszawa – leczenie fobii społecznej

W leczeniu fobii społecznej potrzebne są m.in. farmaceutyki, pomoc psychologa lub psychoterapia. Jeśli chory pochodzi z małej miejscowości (gdzie „każdy każdego zna”) przez co obawia się wizyty u psychologa, dobrym rozwiązaniem może być skorzystanie z oferty innych, większych miast. Wbijając w wyszukiwarkę hasło pomoc psychologiczna Warszawa znajdziemy na pewno dużą ilość propozycji.

Takie rozwiązanie pozwoli choremu zachować anonimowość, co w leczeniu fobii może być jednym z istotnych czynników dla powodzenia terapii. Jest bowiem szansa, że ten nie będzie czuł się „wytykany palcami” przez najbliższe mu otoczenie (nawet jeśli nie będzie to mieć miejsca). Sama terapia z kolei powinna pomóc zmienić sposób myślenia chorego oraz pozwolić mu uporać się czy kontrolować dolegliwość.